Rudak to lewobrzeżna dzielnica miasta Torunia, położona w szerokim łuku Wisły. Charakteryzuje się zabudową przeważnie jednorodzinną i niewielkimi budowlami wielorodzinnymi z lat 90. XX wieku. Ponadto znajduje się tu wielki obszar ogródków działkowych (pow. ok. 100 ha). W południowej części znajduje się kopalnia gliny i zakłady ceramiki budowlanej, a także Centrum Transferu Technologii, Toruńska Agencja Rozwoju Regionalnego i in.

Na Rudaku stwierdzono ślady osadnictwa wczesnośredniowiecznego (osada o bliżej nieokreślonym charakterze). Pierwsze pisane wzmianki o Rudaku pochodzą z 1340 r. (Rodacke, w 1414 r. Rodek) w dokumencie komtura krzyżackiego Heinricha Zengera. Od początku Rudak był wsią czynszową komturstwa nieszawskiego, a w czasach polskich podlegał starostwu dybowskiemu. W 1603 roku osada zostaje zasiedlona przez Olendrów, w XIX i na pocz. XX w. z uwagi na rozbudowę Twierdzy Toruń ulokowano tu kilka dzieł obronnych i kompleks koszarowy. W latach 1902-09 wybudowano tu neogotycki kościół ewangelicki, ob. katolicki pw. Opatrzności Bożej. Znajdujące się na Rudaku pokłady iłów (pstre iły plioceńskie serii poznańskiej) stworzyły podstawę do rozwoju cegielni w połowie XIX w. W jedny z wyrobisk pocegielnianych znajduje się wielki (2,1 m wys., 12,7 m obw.) głaz narzutowy, będący pomnikiem przyrody.
W granice miasta Torunia Rudak został włączony w całości w 1950 roku.